Argentyna jest krajem dziesięciokrotnie większym od Polski. Jednak gęstość zaludnienia jest tu niewielka, a liczba mieszkańców autochtonicznych znikoma. Pod koniec XIX wieku mieszkało w Argentynie zaledwie 5 milionów osób. Pilna potrzeba rozwoju gospodarczego przełożyła się więc na politykę imigracyjną młodej, utworzonej w 1810 r. republiki, która szeroko otwarła wrota na przybyszów ze Starego Kontynentu. W rezultacie napływu dużych mas ludności, w roku 1947 Argentyna liczyła już 16 milionów mieszkańców. Dziś w Argentynie mieszka ponad 40 milionów osób.
Pośród wszystkich Europejczyków, którzy na przestrzeni dwóch stuleci osiedli w Argentynie, emigranci z Polski stanowili trzecią o do liczebności grupę, po wychodźcach z Hiszpanii i Włoch.
Polacy reprezentowali wszystkie warstwy społeczne: od ludności rolniczej i proletariackiej po wysoko wyspecjalizowane elity. W nowej ojczyźnie stali się częścią dopiero tworzącego się młodego społeczeństwa, zachowującego do dziś specyficzny charakter mieszanki tradycji i kultur. Rok 2010 mija w Argentynie pod hasłem dwustolecia uzyskania niepodległości. Stwarza to odpowiednią okazję, by w refleksji historycznej spojrzeć na dzieje tych, którzy Argentynę tworzyli – imigrantów. Argentyńska Polonia: powstańcy, rolnicy, inżynierowie, rzemieślnicy i fabrykanci, społecznicy, arystokraci, kombatanci i artyści – wszyscy przywieźli ze sobą cząstkę kraju pochodzenia.
W bieżącym roku obchodzi się także półwiecze istnienia Biblioteki Polskiej im. Ignacego Domeyki w Buenos Aires. Jest to największy na kontynencie południowoamerykańskim ośrodek gromadzący polonika i prowadzący działalność naukową. Dzięki społecznej pracy muzealników i bibliotekarzy możemy dziś przedstawić Polakom w kraju losy ich rodaków na drugim końcu świata.
Wystawa w hołdzie Polakom w Argentynie jest jednocześnie uczczeniem obu jubileuszy.
